محمد(ص) می آید، با بشارت آفتاب با سخاوت مهر؛ می آید، تا سرشارمان کند از آیه های آبی آسمان؛ می آید، تا خورشید نفس هایش، برف ظلم و جهل را به رودهای جاری ایمان و راستی بدل کند. می آید تا آیین آفتاب، ماندگار شود. او می آید؛ با بار رسالتی بزرگ بر شانه، تا صدای وحدانیت را از حنجره گرم بلال، در سرزمین خدایان سنگی طنین انداز شود و در مکتب ایثار خود، شاگردانی بزرگ، همچون، سلمان و مقداد و یاسر و عمار و بلال و... تربیت کند. نوید آمدنش، در زبور آمده است و در تورات هم. روزی، تبر ابراهیم بر شانه هایش، تاریخ بت شکنی را دوباره تکرار می کند. او آمده است تا بهشت را بین خوبان عالم، تقسیم کند، تا درخت علم را برویاند و آینده ای روشن را برای تمام جهانیان، رقم بزند. آری، او آمده است تا جاده های فرا روی دنیا را به دروازه های سراسر نور برساند. خجسته باد، قدم های انسانیت و یکتاپرستی!



پیامبر گرامی اسلام، در هفدهم ربیع الاول سال عام الفیل در مکه و کنار کعبه کانون خداپرستی، دیده به جهان گشود. معجزاتی درهنگام ولادت پیامبر اکرم آشکار شد، از جمله ابلیس از ورود به آسمان‎های هفتگانه محروم شد، شیاطین دور شدند، تمامی بت‎ها در بتکده با صورت بر زمین افتادند، طاق کسری فرو ریخت و چهارده کنگره‌ی آن سقوط کرد، آب دریاچه ساوه خشک شد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوری از سرزمین حجاز بر آمد تا به مشرق رسید، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند، سحر ساحران باطل شد.



حضرت على(ع) در مورد ولادت پیامبر فرمود: هنگامى که پیامبر(ص) متولّد شد، بت‌هاى خانه کعبه به رو در افتادند و چون شب فرا رسید، فریادى از آسمان شنیده شد که: حق آمد و باطل برفت، همانا باطل رفتنى است.(بحارالانوار، ج 15،ص274)



در هفدهم ربیع الاول، فرشتگان عرش، در انتظارند تا سرزمین مدینه از درخشش ششمین آفتاب امامت، منور شود.



در خانه امام محمد باقر(ع)، چشمه چشم ‏های منتظر می‏جوشد تا از دیدن رخسار کودکی یوسف ‏جمال، زلال شود.



وجب به وجب زمین مدینه، عطر ملکوت گرفته است. ملائک، بال گسترده‏ اند بر خاک راه تو تا پابوس احیاگر آیین محمدی(ص) باشند. عاقبت، انتظار به پایان می ‏رسد، ششمین حجت خدا چشم بر جهان می‏ گشاید. امروز، روز میلاد مشق دانایی است؛ روز تحریر حکمت و شکفتن معرفت. حدیث زیبایش هنوز در صحیفه روزگار می‏ درخشد که فرمود: "ما برگزیدگان خدا، راه روشن به سوی خدا و صراط مستقیم هستیم." آری، خاندان نبوت، چراغ ‏های هدایت انسان‏ هایی هستند که به دنبال سرزمین نور و روشنایی ‏اند."



امام ششم حضرت امام جعفر صادق(ع) در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجری در مدینه متولد شد. دوران امامت آن امام همام سی و چهار سال (از سال 114 تا 148 هـ.ق) بود، آن حضرت از فرصت نزاع میان بنی امیه و بنی عباس، کمال استفاده را کردند و حدود چهار هزار شاگرد تربیت نمودند که اسلام راستین را از زیر پرده های حجاب حاکمان ظلم و جور آشکار ساخت و تا امروز به دست ما رساند.

                                                                                                      روابط عمومی شبکه بهداشت و درمان آران و بیدگل