کودکی زیبا چون غنچه ای تازه شکفته، لطیف تر از برگ گل، سپیدتر از گلبرگ نسترن، پاک تر از آسمان، خوشبوتر از یاس رخ می نماید. پدر در نام گذاری اش بر پیامبر پیش قدم نمی شود و پیامبر در انتظار نام آسمانی او از سوی خدا، چشم بر افق می دوزد. جبرئیل می آید، با یک سبد پر از گل تبریک، با یک تحفه گرانبها: «نام آسمانی زینب» و چشم ها به این نام روشن می شود. دل علی(ع) موج می زند. خوش آمدی ای زینت پدر...

براستی که زینب، زینت جان پدر شد و چشم و چراغ بنی هاشم.

آمد تا خطبه های کوبنده و گیرایش، پاسدار آرمان و خون شهدای کربلا شود.

شب های مدینه سرشار از عطر مناجات و تلاوت قرآنش بود.

نیمه های شب، وقتی به نماز می ایستاد، سقف آسمان کوتاه می شد و ستاره ها پا به سجاده اش می گذاشتند؛ گویی فاطمه است که بر سر سجاده ایستاده است!

آمد تا مونس غربت حسن(ع) و همدم غصه های حسین(ع) باشد.

آمد تا پشت و پناه بنی هاشم باشد؛ در روزهای سخت اسارت اهل بیت خورشید.

آمدنش مبارک!



آری!" پرستار" همان ترجمه عشق، هجای نور، تندیس الفت و انس و میراث دار مهربانی های پرستار بزرگ کربلاست.

بیداری هایت را سپاس؛ که آسایش دیگران را برتر از رنج خویش می دانی!

صدای پای تو، آشناترین صدایی است که بیماران آن را می شناسند و سفیدی لباس تو بی شباهت به بال های فرشتگان نیست، برازنده نامت باد فرشته بودن.

ای پرستار! ای آرامش بخش نگاه های خسته از بیماری! چه فرخنده روزی با نامت عجین گشته است؛

روزی به شکوه عاشورایی زینب(س)؛ روزی به زیبایی نخستین تبسم کودکان درگاهواره؛ روزی سرشار از اخلاص و کرامت؛ اخلاص دست هایی که تب سوزان درد را در دل ها خاموش می کنند و کرامت تبسم هایی که فانوس امید را در دل دردمندان روشن می کنند.



رسول خدا(ص)، پرستار را در قیامت، هم نشین با ابراهیم خلیل می داند و می فرماید: "هر کس یک شبانه روز از بیماری پرستاری کند، خداوند او را با ابراهیم خلیل محشور می‌کند."

 

                                                                                                       روابط عمومی شبکه بهداشت و درمان آران و بیدگل